1. Η κρίση και πολιτική συγκυρία
Από τους χώρους δουλειάς μέχρι τις φιλικές συζητήσεις και από τα τηλεοπτικά παράθυρα μέχρι τα καφενεία, η συζήτηση που μονοπωλεί το ενδιαφέρον αλλά και δημιουργεί όλο και μεγαλύτερο αίσθημα ανασφάλειας στους εργαζόμενους, είναι η συζήτηση που αφορά στην κρίση. Ο τεράστιος πλούτος που παράγεται από τον μόχθο των εργαζομένων συνυπάρχει με την προσπάθεια για όλο και μεγαλύτερη κλοπή του και μεταφορά του προς την εργοδοσία και το κεφάλαιο προκειμένου να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα της κρίσης που η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη δημιουργεί.
Περικοπές μισθών και επιδομάτων, απολύσεις, εκτόξευση της ανεργίας, εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς και μια σειρά από άλλα μέτρα που έχουν της ευλογίες σύσσωμου του αστικού πολιτικού συστήματος, της ΕΕ, του ΔΝΤ και πάνω απ’ όλα του ελληνικού κεφαλαίου, βρίσκονται στην ατζέντα της αντεργατικής επίθεσης του κεφαλαίου για την υπέρβαση της κρίσης. Επικαλούνται τον πρόσκαιρο χαρακτήρα των αντεργατικών μέτρων, παρουσιάζοντάς τα σαν μέτρα που αφορούν μια εθνική υπόθεση, την υπόθεση σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας. Κρύβουν όμως ότι τα δύο έθνη που υπάρχουν εντός της ελληνικής οικονομίας, το κεφάλαιο απ’ τη μια και η εργατική τάξη απ’ την άλλη, δεν έχουν κανένα κοινό συμφέρον. Γι’ αυτό και προσπαθούν να καλλιεργήσουν κλίμα εθνικής ενότητας προκειμένου να βάλλουν οριστική ταφόπλακα στις αντιστάσεις και στις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, να μετατρέψουν τα «προσωρινά» αντεργατικά μέτρα σε μόνιμα, επιδιώκοντας σε τελευταία ανάλυση την αναδιάρθρωση της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων, την ταπείνωση των εργαζομένων και τη διάλυση του εργατικού κινήματος.
2. Η εργατική τάξη σήμερα και η πολυδιάσπασή της
Η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» είναι αυτή που χρησιμοποιείται για προκειμένου να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται η αντεργατική πολιτική. Επιχειρείται ένας τεχνητός διαχωρισμός – που αναπαράγεται και από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία – ανάμεσα στους εργαζόμενους του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, ανάμεσα σε παλιούς και νέους, ντόπιους και ξένους κ.α.
Ένας επιπλέον διαχωρισμός είναι και η διάκριση ανάμεσα σε εργαζόμενους με συνδικαλιστικά δικαιώματα και εκπροσώπηση και σε εργαζόμενους χωρίς καμία κάλυψη και δυνατότητα συλλογικού εργατικού αγώνα. Η δεύτερη μάλιστα κατηγορία φαίνεται να περιλαμβάνει τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και ιδιαίτερα τους εργαζόμενους με τις χειρότερες και πλέον εκμεταλλευτικές σχέσεις εργασίας.
3. Η κατάσταση στο εργατικό κίνημα και οι πολιτικές δυνάμεις εντός του
Η κυβέρνηση – με πολλά επιτελικά στελέχη που έχουν διατελέσει στις «καρέκλες» των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – από την πρώτη στιγμή της εκλογής της ζήτησε την συναίνεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, και την είχε (βλ. δηλώσεις Παναγόπουλου). Οι τουφεκιές που ρίχνουν στον αέρα οι εργατοπατέρες δεν πείθουν κανέναν. Άλλωστε, η ΓΣΕΕ φρόντισε να προκηρύξει άλλη ημερομηνία απεργία από την ημερομηνία απεργίας στο δημόσιο τομέα, παίζοντας ανοικτά το ρόλο του υπονομευτεί και της διάσπασης των εργατικών αγώνων.
Το υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα φαίνεται πως όχι μόνο δε μπορεί αλλά και δε θέλει να απαντήσει. Η ρητορεία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, πέραν της γενικόλογης και φραστικής υπεράσπισης των εργατικών δικαιωμάτων, ταυτίζεται πλήρως με τα «εθνικά ιδεώδη» του ελληνικού κεφαλαίου: η εθνική οικονομική – καπιταλιστική ανάπτυξη πρώτα και πάνω απ’ όλα. Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας (που απαιτεί τη μείωση του εργατικού κόστους μέσω τις συμπίεσης μισθών και δικαιωμάτων) επίσης. Ο συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ είναι γραφειοκρατικός, εργοδοτικός και κυβερνητικός.
Το ΠΑΜΕ, εγκλωβισμένο στη λογική της αυτόνομης εθνικής ανάπτυξης και πιστεύοντας βαθιά στο ότι οι αγώνες σήμερα δεν μπορούν να νικούν, υποτάσσει την πάλη των εργαζομένων στη μίση αντίσταση προκειμένου να συσσωρευτούν πρώτα οι κομματικοί όροι (ανάπτυξής του) καταλήγοντας για τους λόγους αυτούς στον απομονωτισμό. Το ΠΑΜΕ δεν μπορεί να δώσει προοπτική.
Η λειτουργία των σωματείων έχει μετατραπεί σε μια υπόθεση των κομματικών αντιπροσώπων, των Δ.Σ, που σε καμιά περίπτωση ούτε μπορούν αλλά και ούτε θέλουν να εντάξουν ενεργά τους ίδιους τους εργαζόμενους μέσα από τις συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων, ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους. Πολλές είναι και οι περιπτώσεις που οι διοίκησης των σωματείων αρνούνται να εντάξουν ανέργους και εργαζόμενους με ελαστικές σχέσεις εργασίας.
4. Η αναγκαιότητα ανεξάρτητης μαχητικής συσπείρωσης της τάξης (περιεχόμενο)
Σε αυτές τις συνθήκες εκτιμούμε ότι είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ το κίνημα των εργαζομένων να πάρει άλλο περιεχόμενο και άλλη μορφή. Η σύγκρουση με την πολιτική κυβέρνησης – ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΕΕ – κεφάλαιο είναι μονόδρομος. Κανένα αντεργατικό μέτρο δεν πρέπει να περάσει, αντίθετα, το εργατικό κίνημα πρέπει παράλληλα με την αντίσταση στην επέλαση της αντεργατικής πολιτικής του κεφαλαίου να βγει στην αντεπίθεση, απαιτώντας, την διεύρυνση των κατακτήσεων του, απαιτώντας, όχι παραπάνω ψίχουλα αλλά το «καρβέλι ολόκληρο», απαιτώντας να ανατραπεί αυτή η πολιτική.
Είναι αναγκαία η άμεση συσπείρωση αγωνιστικών διαθέσεων και δυνάμεων του εργατικού κινήματος. Είναι αναγκαία η ανεξάρτητη από το κράτος, τα κόμματα, την εργοδοσία και την πολιτική του κεφαλαίου πάλη των εργαζομένων, μέσα από την δράση των ήδη υπαρχόντων σωματείων, μέσα από τη δημιουργία νέων, μέσα από την αξιοποίηση οποιασδήποτε μορφής συσπείρωσης των εργαζομένων.
5. Τα χαρακτηριστικά της εργατικής και η σχέση με το υπόλοιπο συνδικαλιστικό κίνημα
Εκτιμούμε ότι στις παρούσες συνθήκες είναι αναγκαία και δυνατή η συγκρότηση μιας Μαχητικής Εργατικής Συσπείρωσης Αγώνα:
- για μια ενιαία πάλη των ανεξάρτητων αγωνιστικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος
- για τη συσπείρωση εργαζομένων και ανέργων από τον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα ανεξαρτήτου σχέσης εργασίας και εθνικότητας
- για την ενότητα της εργατικής τάξης και όχι της ενότητας των ηγεσιών του γραφειοκρατικού – υποταγμένου συνδικαλισμού
- για την δημιουργία σωματείων σε χώρους δουλειάς που δεν υπάρχουν, για την ουσιαστική λειτουργία με την πραγματική συμμετοχή των εργαζομένων σε σωματεία που δυσλειτουργούν
- για να γίνει η πάλη υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων μέσα από τις συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων και των εργατικών συνελεύσεων
Η Μαχητικής Εργατικής Συσπείρωσης Αγώνα θέλουμε να αποτελέσει συσπείρωση που θα λειτουργεί:
1. Με την άμεση δημοκρατία των συνελεύσεων ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που την απαρτίζουν να αποτελούν και τους δημιουργούς αλλά και τους υλοποιητές των αποφάσεων της.
2. Πέρα και έξω από τη λογική της ανάθεσης και της εκπροσώπησης
3. Σε διαχωρισμό από τη συνδιαλλαγή με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία
4. Μακριά από τη λογική της κομματικής παράταξης
